Ali Suad Sözleri :
Acıkmayı unutan, açlara acıyamaz.
Aç beden dünya işinde, aç ruh ahret işinde yavaştır.
Allah, insanlara cehenneme gitme özgürlüğü de vermiştir.
Amaçsız bir yaşamın, anlamsız bir sözcükten ne farkı var?
Aramak, bulmak kadar değerlidir.
Avcı, kısmetini avlar.
Başsız ayakların, yolu bitmez.
Bazen, affetmek de bir cezadır.
Bazıları beyinlerini ihmal ettikleri kadar midelerini ihmal etselerdi, açlıktan ölürlerdi.
Belalardan kurtulamayız, fakat hafifletebiliriz; ders olarak..
Bilmeyene, güneş de karanlıktır.
Bir atoma giremeyen “tesadüf”, hayatımıza girebilir mi hiç?
Bir gedik, bin düşman davet eder.
Bir insan, yaptığından hesap vereceğini unuttuğu nispette, kötü olabilir.
Bizim unuttuklarımız bile kaydediliyor.
Bu dünyada sebepleri aş ki, ebede ulaş.
Bütün akıllılar beyaz bir sayfa olsaydı, felsefeciler lekesiz olurdu.
Cevap, sorunun açtığı pencereden görünür.
Cılız şahsiyetler, taklitle beslenir.
Cihat; insanla değil, inkarla mücadeledir.
Çalışmadan bize verilenlere şikâyet değil, şükredilir.
Çiçek de uzatsanız, görmeyen korkar.
Çirkinliği çirkin görmeyen, çirkinleşmiş demektir.
Çocuklar ne yaramazdır, ne şımarık. Onlar sadece çocukturlar.
Çok düşünen, çok düşündürür.
Değerlendirilmeyen fırsat, değerini kaybeder.
Değişmez ölçüler, değişim ölçülerinin hayatiyetidir. Değişim ölçüleri de, değişmez ölçülerin süreklilik teminatıdır.
Deliye, mantık dersi verilmez.
Doğru yolda eğri yürümeyenler, eğri yolda doğru yürümeye çalışanlardan geriye düşebilirler.
Dua, kulluğun dengesidir.
Durmak azaptır, varmaya az kalmışsa.
Dünyadan ebedilik isteme!. Kendisinde yok ki, sana versin.
Dünyaya muhabbet göstermem. Çünkü ayrılması zor oluyor.
Dünyevi şeylerin huzur vereceğini zannetmek, huzursuzluğun kaynağıdır.
Düşmanını yanlış seçen, zafer kazanamaz.
Eğriye “eğri” bakan, eğriyi “düz” görür.
En masum tavrı ve en süslü elbisesiyle çıkar karşımıza; günah.
Engeller aşılmak içindir, takılmak için değil.
Engelleri aşamayanlar, onları aşılamaz görenlerdir.
Eskimeyenin peşinden giden, hep yeni kalır.
Eşit davranarak değil, hakkını vererek “adil” olunur.
Ey sıkıntı gel! Seni yüreğimle boğacağım.
Göz, güzel görmeyi akıldan öğrenir.
Gözü açık kör! Her şeye hep aynı bakar ve görüyorum sanır.
Gözyaşı, ruhumun aşısıdır.
Gurur, bizim olamayanla yaptığımız gösteriştir.
Gurur, hiçbir zaman boyu kadar konuşmaz.
Güller çoğalmalı ki, ayrık otları fırsat bulmasınlar.
Gün gelir dertsizlik, derdi olur insanın.
Günahın çirkin olmayan tek yönü, ona edilen tövbedir.
Gündüzün kıymetini gece olunca, nimetin kıymetini de elden çıkınca anlıyoruz.. Kötü tarafı, iş işten geçmiş oluyor.
Güneşe Satürn’den bakan ısınmaz elbet.
Güneşi bilmeyen çiçek, renginden habersizdir.
Güneşin ateşinden çok, suyun özlemi yakar çölü.
Güzelliği yaşatmak, onu yaşatmaktır.
Hakikat, kendisinden başkalarına muhtaç etmeyendir.
Hakikate ulaşmak isteyenlere, bu dünyada yeterince işaretler vardır.
Hayat bir bahçe.. Her insan, kendi bahçesinin bahçıvanıdır.
Hayat bütünüyle fırsat iken, fırsat beklemek niye?
Hayat, sanki bir arıdır; kimi balını yer, kimi iğnesini.
Hayatını yaşayan, hayat hakkını kullanmıştır. İnsanların ne kadar yükseldiklerine değil, nasıl yükseldiklerine bakılmalıdır.
Hayra yoran, yorulmaz.
Hayvanların canı sıkılmaz, neden?
Hedefe varmak için inanmak yetmez, yürümek de gerek.
Hedeflerini çaldıranlar, on ikiden vuramazlar.
Her bir hakikat, mutluluğun kapısını açacak bir anahtardır.
Her gayesiz hareket, bir şaşkınlıktır.
Her parça, manasını bütününde kazanır.
Herkes bir şeyler bekliyor, fakat herkesi de bir şey bekliyor; veda!.
Herkesin kendini düşündüğü bir toplumda, herkes yalnızdır.
Herkesin nefsi, kendi sıkletincedir.
Hevesler doyuncaya kadar, caziptir.
Hürriyet, ancak ne yapacağını bilenlere faydalıdır.
İçgüdüyü (!), kim güdüyor?
İçinizde ki hesaplaşmanın büyüklüğünü anlamayan, küçük hesaplarda boğulmaya mahkumdur.
İhtiyacında samimi isen, kavuşmaktan korkma.
İki cihanın güneşi olmasaydı, insanları aydınlatmaya yıldızlar yetmezdi.
İleriyi görme yarışında inanan, hep öndedir.
İman insana, kendinden başkasını da sevmeyi öğretir.
İmanın cahili olan, neyin alimidir?
İnanıyorum diyoruz. Acaba, günümüzde ne kadarını, inandığımız yaşayarak geçiriyoruz?
İnanmayan “bilgin”, inanan “bilmez” den daha cahildir. İmanın cahili olan, neyin alimidir?
İnanmıyorum diyorsun; inanmadığına inanmıyorum, biliyorsun.
İnkar, düşünmeyenlerin işidir.
İnsan aklını atmadıkça, inkârı kafasına koyamaz.
İnsan büyüse de, nefsi çocuk kalır; değişen yalnız oyuncaklardır.
İnsan gözünü açtı, bu diyarı seyretti… Kapayınca sorulacak ne gördüğü. Yoruma göre kıymet biçilecek.
İnsan irfanla, pul zamanla değerlenir.
İnsan okuyarak bilir, yaşayarak öğrenir.
İnsan sadece seçerken, hürdür.
İnsan taklit için değil, keşfetmek için vardır.
İnsan vicdanı yaşadıkça, insanca yaşar.
İnsan yalnızca, Allahsızlığa alışmaz.
İnsan yaptığından hesap vereceğini unuttuğu nispette, kötü olabilir.
İnsan, duası kadar kuvvetlidir.
İnsan, kalbinin kölesidir.
İnsan, aslen asildir, ona sefalet yakışmaz.
İnsana güvenilir, fakat nefsine asla!.
İnsana paraya davrandıkları gibi davrananlar, onu harcamak için kullanırlar.
İnsanın bilgisayardan üstünlüğü, bildiklerini yaşamasıdır.
İnsanın gücü; bir batılı hak yapmaya yetmez. Yanlışlarda birleşmek, yanlışları çoğaltır.
İnsanlar susar, mezarlıklar konuşur.
İnsanların yüz akı olacak siyahlar bulunduğu gibi, insanlığın yüz karası olacak nice beyazlar vardır.
İntihar edenler de, hayatı çok sevenlerdir.
İşte gerçek hürriyet! Her şeyin efendisi, köle olmak.
İyilik, ahret malıdır.
Kahraman; menfaat endişesi duymaksı zın, fedâkar olandır.
Kainatta her şey ile dostuz, çünkü hepimiz mahlukuz.
Kalbi dil veren, onun sesine de cevap verir.
Kalbine hakim olamayan, kalbindekine mahkum olur.
Kalbini maddeyle doldurma ki, onunla beraber eskimeyesin.
Kalp, temiz kaldıkça güçlüdür.
Kara kaplı defterde, önce tesadüfe rastladım.
Karakter, hayata bakış açısıdır.
Karanlık, ışığın sermayesi olamaz.
Kendini aldatanın, aldatmayacağı kimse yoktur.
Kendini görmek mi istiyorsun? Aynada ki dışına değil, içinde aynalara bak!.
Kötü bir toplumun bozamadığı insanı, kötü arkadaşı bozabilir.
Kötüler, kötü değillerdir. İyinin iyiliğini onlarla anlarız.
Kulağı yok ki nefsin, nasihati dinlesin.
Kulak, manayı duymaz.
Kuş bakışı bakmak güzeldir; fakat kuş gibi bakmamak şartıyla.
Makamla büyümeye çalışması, insanın küçüklüğünün itirafıdır.
Maskesiz şeytan, kimseyi aldatamaz.
Merak, akıl midesinin guruldamasıdır.
Merakı az olup cahil kalmak, merakını boş şeylere sarf edip, zır cahil olmaktan daha iyidir.
Meşhur safsatalar kadar keşfedilmemiş hakikatlerde vardır.
Ne dersek diyelim, vicdanımız onun öğrettiğini söylüyor.
Nefis, parçada bütünü arar. Nefsinin gözüyle bakıp, benden İslamiyet’in tamamını görmek isteme.
Nerede bağırılacağını bilmeyeni, bir çığ susturabilir.
Oyuna her şeyini veren, oyunun oyuncağı olur. Kölecesine peşinde olduklarımızın esiri sayılırız.
Ölüm, ölünceye dek öldürecek.
Ölümü yokluk görmek, ruhun ufkuna duvar örmektir.
Övünerek yaşayanlar, dövünerek ölürler.
Rabbini bilen, haddini bilir.
Ruhsuz bakana, görünmez sonsuz.
Ruhumuzda açılan yaralar, kapanmaz.
Şahsiyet, hakka bakış açısıdır.
Şefkatsiz kucakta, ruhu acıkır bebeğin.
Şeytan, nefsin antrenörüdür.
Şeytan, uyuyana ninni söylemez.
Şeytana kızacağına bir iyi iş yap, onu kızdır.
Şeytanın sermayesi hile, kârı günahkârdır.
Şeytanından şüphesi olan, küçük bir iyiliğe niyetlensin.
Şükrederek yiyenin, bedeniyle beraber ruhu da doyar.
Tecrübeler, akıl besler.
Terkedilen her hayır, ruha çalım atmaktır.
Tövbe de günah kadar, yapmacıksız olmalıdır.
Ümidini katık edersen, bir başka lezzet alırsın hayattan.
Ümitsizliğin kara delikten ne farkı var?
Üşümeyi, unutmakla ısınılmaz.
Yalancı, yanılttığından daha çok yanıltır.
Yanlışlar, hayatın çıkmaz sokaklarıdır.
Yasalar yassılaştıkça, insanı kamburlaştırır.
Yaşamak, her an yeniden yaratılmaktır.
Yelkenine güvenmiyorsan, denizde dolaşma.
Yeniden düşünmeye başlamak, yeniden yaşamaya başlamanın mutlak şartıdır.
Yeniliğinden daha yeni, yeniliğinden hiçbir şey yitirmeyenlerdir.
Yolsuzluk, yolunu kaybetmişlerin yoludur.
Yücelmek, yücelere gönül vermekle başlar.
Zaman, yalanları affetmez.
Zulme, ancak paslı vicdanlar razı olur.
