Talât Sait Halman Sözleri :
Amaçsız savaştan kaçan, kahramandır.
Aydınların karanlığıdır, halkı ağlatan.
Bir umut beklemek, en gaddar umutsuzluktur.
Bir yiğit; bir dev ateş yakmaya görsün, bin kova söndürmeğe kalkar onu.
Cimriyle balık öldüğü an, pulları hiçtir.
Çölde sonsuzluğu özler, boşalır kum saati.
Düz ovalar olmasa, dağ sığ kalır.
En deli kuşlar içindir, ulaşılmaz kıyılar.
En derin korkudan doğar kahraman.
En kötü dağ, asla geçit vermeyendir.
En yüksek uçan kuş, en umutsuzca sevendir.
Evlerde yaban güllerinin çığlığı dinmez.
Gölgelerinden küçük insanları, aydınlık ezer.
Gurur; hiç durmadan sızlayan, azmanlaşan ur.
Güller yenerse gülleyi, halkın güler yüzü..
Günah, duanın ekmeğiyle doymaz.
Haset; en verimsiz, en iğrenç hasattır.
Her duvar, dostluğa düşmanlıktır.
Her tohum, bir ölüm habercisidir.
Işık söndürenler kadar suçlu, mum yakmayanlardır.
İftira kurşunu, her zırhı deler.
İnsan, dipsiz kuyu gibidir. Her istediğini verin dolmaz.
Kahramanlar, ecelden önce ölür.
Kendi zindanlarının tutsağıdır, her zorba.
Kılıç kına kinle girdiyse, kanla çıkar.
Kimsesizler; kimim demez, kim der.
Kuş göçer özgürlük için, en soğuk ülkelere.
Kuşların özgürlüğü, bir yem boyu kadardır.
Maviye en çok, ufuk özlem duyar.
Merdivenler; yükselenlerden çok düşenlerden hoşlanır.
Minnet duyanın hıncı, susan bir canavardır.
Özlem duyar kör olmaya, kan sevmeyen bıçak.
Seslerin en sığı, alkış sesidir.
Taş yürekler taşıyor, kendi mezar taşlarını.
Yağmuru sevmezse, gökkuşağı renksiz olur.
Yarım yiğittir; ağıt bekleyen, anıt dileyen.
Zalimler ülkesinde susar, en gür sular bile.
Zorba çağında korkular, alkış alır.
Zorbanın bahçesinde gül, kan kokar.
